Wat een titel, zul je misschien denken... Maar het is echt waar: vanaf twee weekjes geleden ben ik geen meisje meer, maar een 'het'. Ik ben namelijk geholpen. Als hulphond moet dat, want ik kan natuurlijk niet twee keer per jaar vrouwtje klieren door niet te luisteren als ik loops ben, of ineens een nest pupjes op vrouwtjes bank dumpen...
Maandag bracht vrouwtje mij weg. Dat was leuk, want ik mocht mee in de auto. En dat is altijd leuk, ook al is het nog wel een tikkie spannend en moet ik soms best veel piepen in de auto. Maar ik mocht mee, dus ik was blij.
We gingen maar een klein stukje rijden, toen mocht ik er alweer uit en gingen we een wit gebouw binnen. Daar rook het lekker, joh! Overal lagen zakken met brokjes, en er waren snoepjes en er stond een bak water... Ik vond het helemaal leuk! Er was ook een lieve mevrouw die mij ging aaien en mij op een rare plaat zette, waarna ze in mijn paspoortje schreef dat ik 5 kilootjes weeg. (dat is een beetje aan de lichte kant, dus kreeg vrouwtje de opdracht om mij wat meer lekkertjes te geven... niks mis mee, toch?!)
Daarna mochten vrouwtje en ik een andere kamer in. Daar was alweer zo'n lieve mevrouw, en een meneer in een witte jas. Die ging mij onderzoeken, en zei tegen vrouwtje dat ik een erg sterk hartje heb. Geen idee wat dat betekent, maar vrouwtje ging mij in elk geval heel hard kroelen, dus het zal wel iets goeds zijn...
Toen kreeg ik een spuitje in mijn voorpootje, en werd ik ineens heel slaperig. Het laatste wat ik me herinner, is vrouwtje die mij kusjes op mijn buikje gaf, en daarna werd ik opeens wakker in een andere kamer, op een kussen op de grond, met een snee in mijn buik... Ik was erg duf, en mijn tong hing uit mijn bekje en ik kreeg 'm niet naar binnen, dus ik werd een beetje onrustig, maar toen was daar vrouwtje alweer. Ze nam mij op schoot, met een boel handdoeken, en toen was alles goed. 'k Heb daar ook nog een poes gezien, maar helaas mocht ik daar niet achteraan rennen, hij zat in een hokje en dus hadden we ook niet zover kunnen rennen, denk ik...
De dagen erna zorgde vrouwtje telkens heel goed voor mij (doet ze normaal ook wel, hoor, maar nu een beetje extra) en kreeg ik heel veel kroelies en telkens een lekker spuitje in mijn bek. Vrouwtje zegt dat dat medicijntjes waren, maar ik vond het lekker hoor! Elke keer likte ik het spuitje helemaal af. Dat scheelde voor het vrouwtje weer afspoelen! Ik had het wel telkens koud, dus had vrouwtje voor mij een lekker truitje gekocht. Het nadeel daarvan was dat ik niet aan mijn wondje kon likken. Of nou ja, nadeel... Vrouwtje zegt dat het een voordeel is, maar daar zijn we het nog niet over eens.
Kijk eens hoe leuk veel aandacht ik kreeg!
Het gaat nu gelukkig heel goed met mij: ik mag telkens alweer mee naar de winkels, ik mag vrouwtje weer helpen met deuren open- en dichtdoen of 'helpen' met haar jas aantrekken (van de wal in de sloot, zegt vrouwtje dan, en dan ga ik altijd heel hard kwispelen).
Ook heb ik inmiddels heel goed geleerd dat ik, als vrouwtje aan het werk is aan de tafel of aan haar bureau, uit mezelf in mijn mandje ga liggen (wat ik dan zelf even lekker voor de kachel zet) of een ander mooi plekje opzoek (of dat nou altijd de meest praktische plekjes zijn, was de vraag niet... toch?). Op die manier krijg ik lekker wat rust en kan vrouwtje werken zonder telkens op mij te hoeven letten. Knap toch?
Vrouwtje en ik genieten samen erg van de lente. Het zonnetje gaat weer steeds wat later onder, en daar krijg je erg mooie foto's van!
Ook groeit er sinds kort iets wits in de tuin. Als je er hard aan snuffelt, moet je niezen (is niet aan te raden!), maar als je er gewoon naar kijkt is het erg mooi!
Zoals ik al zei, vrouwtje en ik houden erg van knuffelen. Dat doen we 's ochtends op bed (vaak probeer ik haar dan in bedje te houden als ik merk dat ze veel pijn heeft), overdag op de bank (waarbij ik erg dicht tegen haar aan kruip om te kunnen slapen en tegelijkertijd vrouwtje in de gaten te kunnen houden) en 's avonds, al is dat meer stoeien dan knuffelen.
Ik baal dan ook best wel als vrouwtje eens weggaat zonder mij. Meestal kies ik dan mijn plekje strategisch op de stoel voor het raam of gewoon in de vensterbank, zodat ik kan zien als ze weer terugkomt. Vrouwtje heeft in de kamer een camera staan, waarop ze precies kan zien wat ik aan het doen ben, handig toch? (voor die foto moet je trouwens wel even je hoofd scheef houden, vrouwtje krijgt 'm niet recht voor mij... sorry!)
Ook houd ik, als echte hulphond, vrouwtje nog steeds heel goed in de gaten als ze aan het douchen is. Dan ga ik gewoon vlak voor de deur liggen, en als ik denk dat er wat gebeurt, spring ik zo de douche in en kom ik helpen. Vrouwtje heeft inmiddels al drie keer de keuken moeten afdrogen, omdat ik met mijn natte haartjes echt niet ga wachten tot vrouwtje mij heeft afgedroogd... Maar dat geeft niet, want helpen is helpen, en helpen is goed, want helpen is lekkertjes!
En kijk eens hoe goed Party en ik al met elkaar kunnen omgaan! Ondanks soms wat jaloezietjes over en weer, kunnen we inmiddels al naast elkaar liggen, allebei op ons eigen lekkere plekje. En als vrouwtje dan roept voor een foto, kunnen we zelfs nog bijna allebei tegelijk kijken!
Morgen ga ik naar de kapper. Vrouwtje zegt dat mijn bakkebaardjes wat te lang worden. Ik word geen kaal hondje, heeft ze beloofd, maar ik word wel een mooi hondje. Ik ben erg benieuwd, ik heb al geen idee wat een 'kapper' voor beest is! Maar goed, we gaan er in elk geval met de auto heen, dus dat belooft alvast wat!
Veel lieve pootjes,
Happy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten