Daar ben ik weer!
Nadat we vorig weekend een erg lang blog hadden geschreven, kregen we dinsdags visite van een hele lieve vriendin van vrouwtje. Eerst moest ik een heel klein beetje blaffen, maar al snel had ik in de gaten dat ze mij heel aardig vond, en dus ging ik al snel kroelen.
Vrouwtje en haar vriendin hebben samen heel veel gekletst. Ik geloof dat het ook nog over mij ging, maar ik lag zo lekker dat ik het niet allemaal gevolgd heb. Ze gingen ook nog patatjes eten, dat was wel even moeilijk voor mij hoor. Tsjonge, wat ruikt dat lekker! Maar ik ben heel braaf gebleven en heb geen patatjes van de tafel gejat...
O ja, ik wil jullie natuurlijk allemaal het beste wensen voor 2015, en dat doe ik met deze lieve foto:
Vrouwtje heeft wel eventjes haar best moeten doen voor deze foto, hoor. Ik lag hier zo lekker te soezen dat ik eigenlijk mijn oogjes niet open wilde doen... Ik was dan ook al moe: normaal gesproken blijf ik nooit wakker tot na middernacht, maar nu moest dat wel.
Weet je waarom?
Nou, hierom:
We hadden visite!
Party was al aan het einde van de middag komen logeren. Hij houdt niet zo van vuurwerk, en omdat zijn baasje en vrouwtje nog weg moesten 's avonds, kwam hij vast bij ons logeren. Was heel gezellig, hoor: zijn mandje in de rolstoel, het mijne op de bank, en slapen maar :)
Later kwamen Party's baasje en vrouwtje ook, en die brachten allemaal leuke cadeautjes mee. Zoals je op de foto ziet, mochten Party en ik helpen uitpakken!
Kun je trouwens zien hoe knap wij al dicht bij elkaar kunnen zijn zonder jaloersigheid? We leren het steeds beter! Een beetje jaloers zijn we soms nog wel, maar we verdragen elkaar al een stuk beter dan eerst.
Samen met Party's vrouwtje heb ik gezellig naar het vuurwerk staan kijken. Erg interessant vind ik dat, al die lichtflitsen en die herrie. Vrouwtje dacht dat ik er misschien wel een beetje bang voor zou zijn... Maar nee hoor, ben je gek, zo snel ben ik niet bang! Ik vond het zelfs wel een beetje leuk: ik ging er nog van kwispelen ook!
De volgende ochtend was vrouwtje heel erg moe. Ik heb al eens verteld dat ik dat heel goed kan merken aan vrouwtje. Dat is natuurlijk heel handig, maar soms heb ik het er wel druk mee, hoor. Vrouwtje probeert namelijk altijd gewoon uit bed te gaan, ook al is ze moe en heeft ze pijn. En dan zeggen ze dat ik eigenwijs ben...! Nou, vrouwtje kan er ook wat van, hoor.
Om haar in bed te houden, ga ik dan bovenop haar liggen en druk mijn koppie heel stijf tegen haar aan. Dan moet ze lachen en gaat ze me aaien, en dan is mijn missie volbracht: dan blijft ze (in elk geval eventjes) in bed. Knap van mij, toch?
Maar uiteindelijk ging vrouwtje toch uit bed, en gingen we heel lang in de auto. Ik was moe en een beetje gestresst, dus ik heb behoorlijk zitten piepen, maar alles was weer helemaal goed toen we aankwamen, want toen wist ik het pas: we gaan naar opa en oma!
Ik hou van opa en oma, ze verwennen me altijd en geven me heel veel aandacht. Zou dat iets te maken kunnen hebben met mijn smekende bruine ogen...?
Ik mag daar ook altijd lekker op de bank liggen. Vanaf die bank (die trouwens heerlijk ligt!) kan ik mooi de hele kamer overzien en hoef ik ook niet telkens te gaan kijken wat iemand gaat doen. Behalve vrouwtje natuurlijk, want die houd ik overal in de gaten!
Degenen die vrouwtje of mij op Facebook hebben, weten dat vrouwtje sinds een paar daagjes zo nu en dan kan staan met behulp van braces. Dat vind ik erg grappig, ik ga dan enthousiast piepen en dansjes doen. Ik ben helemaal niet gewend dat vrouwtje zo groot is! Ik moet er nog wel een beetje aan wennen, hoor.
Echt lopen kan ze (nog) niet, maar ze kan in elk geval lang genoeg staan om dit soort lollige 'hoge' foto's van mij te maken. Want geef me eens ongelijk: als vrouwtje die rolstoel niet gebruikt, dan kan ik er toch zeker wel mooi in zitten...?
Kroelen doe ik tegenwoordig heel vaak met vrouwtje. Ik kruip dan haast ín haar! Ook maak ik dan knorrende geluidjes en knipoog ik naar vrouwtje, om haar te vertellen hoe lekker ik al die aandacht en die kriebeltjes vind. Vrouwtje legt me dan soms op mijn rugje op de bank, zodat ze twee handen vrij heeft om mijn buikje te aaien. Dat vind ik zo fijn, dat ik met twee pootjes haar hand vastpak en niet meer loslaat!
'Ons-momentjes', noemt vrouwtje dat.
En dan nog even een foto die laat zien dat ik, naast een aandachtvragertje en een kroelkipje, toch nog steeds een echte hulphond-in-opleiding ben: deze foto maakte vrouwtje bij de kassa van de supermarkt vanavond.
We zijn al een tijdje zo nu en dan bezig om goed te leren opletten, ook in zo'n 'lekkere' winkel als de supermarkt, maar dat lukte nog niet zo heel goed. Ik was telkens erg afgeleid: luchtjes, mensen, karretjes, paden...
Maar vandaag ging ik zomaar ineens uit mezelf liggen bij de kassa! Jaha, stiekem weet ik heel goed hoe het hoort!
Vrouwtje heeft me beloond met veel lekkertjes en een kroelie. Nou, als dat altijd zo gaat, dan ga ik vaker zo braaf zijn, want het levert heel wat op!
Voor vandaag sluit ik af met een filmpje (of nou ja, hij is best lang geworden, dus eigenlijk gewoon een film, zonder -pje):
Veel lieve pootjes,
Happy
