Week 1

Mijn eerste volledige week bij mijn nieuwe vrouwtje zit er bijna op! En wat is er veel gebeurd... haast teveel voor één blogje.

Laat ik beginnen met mijn nieuwe knuffel. Die kreeg ik van de papa en mama van mijn vrouwtje, die we voor het gemak zelf ook maar 'papa en mama' noemen. En ik snap het prima.
Het is een aap, met twee piepertjes. En het is mijn vriendje! Ik sleep hem overal mee naartoe, en als hij 's nachts niet boven is, ben ik niet rustig te krijgen. Het is het eerste dat ik 's ochtends mee naar beneden neem, en vaak ligt hij samen met mij op wacht als vrouwtje niet thuis is.
Dankjewel papa en mama!

Vrouwtje heeft briljante nieuwe lekkertjes ontdekt voor mij: de dentastick! Dat is wel zoiets heerlijks. Ik ben er zo druk mee dat vrouwtje alleen bewogen foto's van mij kan maken. Ik klem hem tussen mijn voorpootjes en dan kan het feest beginnen. Ik ben het nog niet zo gewend, dus het kauwen is echt hard werk: ik eet met heel mijn lijfje, en soms doe ik er wel een kwartier mee. Vaak verstop ik ook nog een stukje achter het kussen op de bank, dan heb ik later nog wat.

Mijn slaapplekje was altijd aan het voeteneind van het bed, maar daar heb ik de afgelopen week verandering in gebracht. Oké, die ochtendjas van vrouwtje is wel lekker zacht en zo hoor, maar onder de dekens is toch veel lekkerder warm?! Zeg nou zelf. Dus kroop ik op een nacht, toen ik zeker wist dat vrouwtje sliep, onder de dekens tussen haar benen. Toen ze wakker werd, zag ze me niet en begon me te roepen. Ik heb geleerd te komen als ik mijn naam hoor, dus stak ik mijn neus onder het dekbed vandaan. Alleen mijn neus hoor, meer niet, anders zou ik helemaal koud worden natuurlijk. Vrouwtje moest heel hard om mij lachen... Ik snap niet waarom, want ik was toch heel braaf...?
Sindsdien laat vrouwtje mij zelf elke avond onder het dekbed kruipen. Ik zoek dan een lekker plekje, dicht tegen haar aan, of naast haar benen, en dan gaat ze me fijn kriebelen. Heerlijk is dat!

Dinsdag kwam de huishoudelijke hulp van vrouwtje. Eerst vond ik haar nog wel een beetje eng. Nieuwe mensen moet ik altijd eerst eventjes goed leren kennen. En ze ging ook nog eens met de stofzuiger lopen... Dus kroop ik fijn bij vrouwtje op schoot, en toen kon de hulp deze briljante foto van ons maken. Ja, ik heb zo mijn goede plekjes gevonden, hoor! Maar tegen de tijd dat de hulp weg ging, was ik al zo aan haar gewend dat ik haar voor het raam na ging staan kijken. Lief van mij, hè?

Vandaag bracht vrouwtje iets nieuws mee van de winkel. Het was een rolletje met een papiertje eromheen. Vrouwtje hield het voor mijn neus, maar ik snapte er niks van. Toen haalde ze het papier eraf en toen bleek het ineens een dekentje te zijn, dat ze in de vensterbank neerlegde. In het zonnetje! Wauw! Ik kon lekker liggen én de hele straat in de gaten houden! Kan vrouwtje gedachten lezen of zo? Ik ben erop gaan liggen en nu ben ik er niet meer weg te slaan. Drie keer raden wie er nu in haar eentje op de bank zit...!

Luisteren leer ik steeds beter. Vrouwtje zegt dat ik een knapperd ben. Maar hoe kan dat nou, want ik ben ook al braaf, en ik ben 'meisje-mijn', én ik ben Happy... Wat ben ik nou...?
Als vrouwtje mijn naam roept, spits ik tegenwoordig heel leuk mijn oortjes. Dan kan het vrouwtje mooie foto's van mij maken. Maar dat is niet het enige dat ik geleerd heb. Vooral met uitlaten kan ik heel goed luisteren. Als vrouwtje zegt: 'Gaan we plas doen?' dan sta ik al op de deurmat te dansen. Dan doet ze mijn tuigje om en gaan we naar buiten. Dan moet ik altijd even 'wachten' tot vrouwtje de deur dicht heeft gedaan (dat is lastig maar ik doe het wel), en dan gaan we naar de weg. Dan lopen we een stukje, en meestal zegt vrouwtje dan: 'Doe maar plas'. Dan zak ik door mij pootjes en doe ik braaf een plas. Vrouwtje wordt daar heel enthousiast van, leuk is dat! Soms komen we wel eens andere hondjes tegen, maar daar mag ik niet altijd mee spelen, dus soms plaagt vrouwtje mij weer met 'Nee!'. Als we dan een eindje op weg zijn, zegt vrouwtje: 'Kom, we gaan terug', en dan gaan we altijd weer de andere kant op. En als we dan weer thuis zijn, vraagt vrouwtje: 'Gaan we naar huisje?', en dan loop ik het pad op en ga altijd aan de goede kant van de deur staan, zodat vrouwtje handig de deur voor mij open kan doen. Knap hè?
En als ik dan zo braaf geweest ben, krijg ik ook altijd een lekkertje van vrouwtje. Tsja, gelijk heeft ze, voor wat hoort wat. Het enige jammere is dat ze me eigenlijk iets te klein zijn, die lekkertjes...
Vrouwtje zegt dat we komende week gaan oefenen met 'zit' en 'poot'. Ik laat haar maar mooi kletsen. Geen idee waar ze het over heeft...!

Slapen doe ik ook graag, het maakt eigenlijk niet uit waar of hoe, maar wel het liefst met vrouwtje ergens in de buurt. Meestal doe ik hazenslaapjes, want dan hoor ik weer een auto of een buurman of zoiets en daar moet ik natuurlijk even naar kijken. Maar als ik dan echt diep slaap, dan droom ik ook, en vrouwtje zegt dat dat heel schattig is! Natuurlijk is dat schattig, want ik bén nou eenmaal schattig. Soms droom ik heel wild, en dan ren ik met alle vier mijn pootjes door de lucht. En als ik echt heftig droom, maak ik er ook nog 'ieuw-ieuw-ieuw'-geluidjes bij. Snurken kan ik trouwens ook... Als ik dan weer bijna wakker word, draai ik me vaak nog even lekker op mijn rug.

Het is weer een heel verhaal geworden, maar ik beleef ook zoveel in mijn nieuwe huisje!
Ik ben benieuwd wat de volgende week mij gaat brengen.

PS: o ja, ik moet jullie de groeten van mijn vrouwtje doen!